La relación entre los tratamentos de mesoterapia y la disminución del tempo de recuperación en lesiones articulares

INTRODUCIÓN E FUNDAMENTACIÓN TEÓRICA:

Unha porcentaxe moi elevada da poboación sofre ó longo da súa vida unha doenza ou lesión xa sexa ligamentosa, tendinosa, ósea ou muscular, que lle impide levar a cabo unha “vida normal”. Con independencia da actividade diaria e dos hábitos saudables do doente, esta convalecencia ten unha serie de repercusións (físicas, psíquicas, económicas…) o suficientemente relevantes como para ter en conta importancia da redución do tempo de recuperación. As técnicas de fisioterapia van evolucionando co tempo, existen profesionais preocupados por mellorar día a día, que experimentan e introdución novos métodos, entre os que poderiamos situar a “mesoterápia”, ou inxección intradérmica de medicamentos, que se caracteriza por potenciar os efectos beneficiosos dos fármacos administrados, condicionando unha diminución da frecuencia de administración dos mesmos e paralelamente, do seu potencial iatroxénico. Un producto homeopático que se administra en dúas ampoias inxectables de 2cc cada unha, cunha función articular e muscular respectivamente. Entre as referencias que nos podemos atopar de estudos que relacionen a fisioterapia e a mesoterapia compre destacar o traballo do Dr. Ignacio Ortiz, autor do primeiro “Tratado de mesoterapia”, e que xunto cos Doutores Egocheaga e Del Valle, da Escola de Menciña da Universidade de Oviedo: levou a cabo o estudo “Mesoterapia antihomotóxica en lesiones deportivas de partes blandas”. Sen esquecernos de Mrejen, autor de numerosos estudos de aplicación da mesoterapia en diferentes patoloxías e que considera este técnica como “o axudante privilexiado da rehabilitación e fisioterapia”. Tendo en conta o anterior, e logo de visitar en Vigo un centro de fisioterapia no que utilizan esta técnica -entre outras moitas- e experimentar como paciente as mellorías, consideramos importante facer un estudo co que se poida verificar se esta melloría é extensible a outros pacientes que non son deportistas profesionais, e se realmente a utilización da mesoterapia é o factor determinante da diminución do tempo de recuperación fronte a outras técnicas, ou este depende máis doutras variables.

MATERIAL E MÉTODO

Para levar a cabo este estudo solicitamos a colaboración do centro de fisioterapia “Fitec” de Vigo , no que utilizan dende hai un tempo a mesoterapia ademais doutras técnicas como a osteopatía, RPG, miofascial, etc.independentemente da fisioterapia convencional. O primeiro paso foi definir o formato e composición do mostra a analizar: ó ter que tomar como referencia a 1ª exploración da lesión non poderiamos recurrir a ficheiros de datos, nin solicitar a colaboración de pacientes en activo, senón que teriamos que agardar á unha futura lesión e á aparición do doente no centro. Decidimos que seleccionariamos ós próximos 50 pacientes que acudiran a este centro e que tiveran en común unha patoloxía a nivel articular, e fariamos 2 grupos heteroxéneos de 25; grupo (A) e grupo (B). O seguinte paso foi delimitar e redactar por unha banda, un sistema de avaliación inicial e final da lesión (que sería común a ambos grupos)e por outra, a estrutura das sesións para cada un dos tratamentos Este traballo, foi deseñado evidentemente polos profesionais do centro e poderiamos resumilo do seguinte xeito:

• Avaliación inicial e final: sería común a ámbolos dous grupos e mediría 2 variables; a forza e o arco de mobilidade articular.
• Forza: utilizando un “dinamómetro” e comparando os resultados cunhas escalas universais estandarizadas, rexistramos os niveis de forza na articulación danada antes (F1) e despois (F2) do tratamento outorgándolle valores do 1 ó 3 segundo a intensidade da mesma.
• Rango ou Arco de mobilidade: utilizando un “goniómetro” e comparando os resultados cunhas escalas universais estandarizadas, rexistramos os grados de mobilidade articular na articulación danada antes (R1) e despois (R2) do tratamento outorgándolle valores do 1 ó 3 segundo a amplitude do movemento.
• Estrutura das sesións: neste caso cada grupo foi sometido a un tratamento diferente; fisioterapia tradicional ou mesoterapia
• Fisioterapia tradicional: mobilización articular + drenaxe + potenciación + ultrasóns + electro- analxesia + reeducación da mobilidade + propiocepción
• Mesoterapia: mobilización articular + drenaxe + potenciación + inxección de 4 cc. de mesoterapia + reeducación da mobilidade+ propiocepción

Por último, deseñamos unha táboa para recoller os datos persoais do paciente, de tal xeito que puideramos combinar e descartar algunhas das posibles variables susceptibles de condicionar o tempo de recuperación tales como:

* Para analizar dun xeito obxectivo e fiable o nivel de actividade física diaria dos pacientes, sometémolos a unha enquisa estandarizada composta de 20 items. * No caso da alimentación, no centro de fisioterapia teñen moi presente a importancia dos hábitos alimenticios, polo que ademais de estar formados no tema teñen como norma facerlle un seguimento ós seus pacientes. Os datos dese seguimento foron os utilizados para definir do 1 ó 3 esta variable.

Método estatístico Os datos enumerados no apartado anterior foron almacenados en formato SPSS.14.0 para poder aplicar as probas estatísticas precisas que verificasen ou anulasen as nosas hipóteses.

RESULTADOS (resumo)

Con independencia das variables persoais, a media de sesións necesaria para que os nosos pacientes recibisen o alta foi diferente segundo o tratamento aplicado, sendo inferior na de aqueles que foron tratados con mesoterapia, que obteñen igual resultado con dúas sesións menos como promedio:

Tabla 1. Comparativa do nº de sesións que precisaron para acadar o alta

Contenido disponible en el CD Colección Congresos nº 10

CONCLUSIÓNES

• A utilización de fármacos antihomotóxicos como a mesoterapia no tratamento de lesións permite obter resultados equiparables ós obtidos con outros tratamentos ou medicamentos.
• Con independencia das características persoais dos pacientes, da articulación lesionada e/ou do grao de lesión, os pacientes que conformaron a mostra do noso estudo que foron tratados con mesoterapia, precisaron un menor número de sesións para acadar a recuperación funcional.
• Cabe pensar que é posible que os pacientes que foron sometidos ó tratamento do grupo B (mesoterapia) acaden unha recuperación máis efectiva que os do grupo A, reducindo as posibilidades de recaer na lesión no futuro, polo seguinte motivo: Se nos fixamos na estructura das sesións, substituíronse os ultrasóns e a electro-analxesia, por as ampoias de mesoterapia. A función principal dos primeiros é antiinflamatoria e analxésica respectivamente, ca aplicación das ampoias de mesoterapia non só cubrimos estas necesidades, senón que ademais debido ós seus compoñentes conseguimos unha rexeneración do tecido danado, acelerando o proceso de recuperación e evitando na medida do posible futuras recaídas.
• Dende o punto de vista práctico a utilización da mesoterapia podería contribuir ó aproveitamento do tempo de traballo; tendo en conta que para aplicar ultrasóns e electroanalxesia cómpren 25 min aproximadamente e para aplicar a mesoterapia abondan 5.